YouTube restricting LGBTQ+ content is beyond fucked up & is detrimental to all the progress that’s been made – @YouTube this needs to change

— Jenn McAllister (@jennmcallister) March 19, 2017

Naar aanleiding van de tweet hierboven en dit nieuwsbericht besloot ik eens te checken hoe ‘family friendly’ YouTube mijn video’s eigenlijk vindt.

En dat viel behoorlijk tegen.

(klik voor volledige afbeelding)

Als je de ‘safe mode’ op YouTube aanzet, filtert YouTube er flink wat van mijn video’s uit. 36 van de 106 geteste video’s komen niet door de censuur. Soms is dat begrijpelijk: de vlog over een stripclub op de Wallen, de uitdrukkelijke euthanasiewens van m’n oma, een video vol feest en drank, een video’s met kut, fuck en shit erin. Prima, die zijn inderdaad niet voor kinderen.

Niet zo fraai is het filteren van álle video’s waar ‘gay’ of ‘homo’ in de titel staat. Waaronder dus mijn vlogs over de Gay Pride. Daarin worden weliswaar wat biertjes gedronken, maar ze bevatten toch vooral een positieve boodschap over gelijkheid.

En er wordt nog veel meer gecensureerd, meestal zonder duidelijke aanleiding. Vrijwel alle video’s met mijn vriend Jesse – van liefdevolle vakantievlogs tot brave Q&A’s zijn onvindbaar. Mijn video met 33 levenswijsheden, een bezoekje aan Zondag met Lubach, het verslag van Best Kept Secret en zelfs Bramtine’s Kerstquiz.

Schijnbaar willekeurige grappige, onschuldige en vrolijke video’s zijn ineens verdwenen als het filter voor ‘ongepaste content’ aanstaat.

In een reactie zegt YouTube dat de functie slechts een optie is die bijna niemand gebruikt. Ehh… misschien kan die hele functie er dan gewoon uit? Ze schrijven ook dat de functie standaard aan zou kunnen staan op scholen en in bibliotheken. Dus stel je voor: je bent een scholier die worstelt met zijn geaardheid en die op de gezinscomputer daar niks over durft op te zoeken. Dus je doet dat op school, bijvoorbeeld de coming out-video van je favoriete YouTuber… Niet meer te vinden! Sterker nog: homoseksualiteit (en transgenders) bestáát niet eens meer op YouTube. als deze functie aanstaat.

YouTube is altijd heel erg pro-diversiteit geweest, dus ik geloof niet dat het ineens een homofoob bedrijf is geworden. Maar een flinke technische fuckup is het wel.

Anyway: zet dit knopje even om. En abonneer op mijn kanaal voor SUPERGAYE content!

UPDATE 1: Bonnie wijst me er op Twitter op dat in restricted mode mijn hele kanaal onvindbaar is. Net als van Tyler Oakley en Connor Franta trouwens… YouTube heeft dus letterlijk een knopje gebouwd waarmee ze mijn bestaan en dat van heel veel LHBT-YouTubers kunnen ontkennen. Akelig!

UPDATE 2: YouTube reageert op Twitter met dit onduidelijke bericht waarin ze het probleem ontkennen.

UPDATE 3: Ik deed een interview op 3FM! En YouTube biedt excuses aan en belooft verbetering.

Ik sprak een bandje, net een single uit, aardig wat views op YouTube, paar keer op 3FM, daarna een beetje stil. Wat waren ze aan het doen? ‘We werken aan album.’ Ah, dus dat blijft nog wel even stil. En een singer-songwriter, tijdje geleden een ep gemaakt, behoorlijk goed ontvangen, niet echt een hit, wel leuke optredens. En nu? ‘Nu een echt album maken.’ Oh, leuk.

Wat kan ik zeggen? Een album maken ís ook leuk. Liedjes schrijven, verzamelen, schrappen, demo’s maken, paar weken preproductie. Een maand lang samen de studio in, helemaal onderdompelen in je eigen muziek. Heel af en toe een stukje lekken op je website, voor de fans. En dan het mooiste: een tastbare cd maken, met een boekje. Leuk, dus.

Maar wat ik eigenlijk wil zeggen is: nee! Doe het niet. Ga alsjeblieft geen album maken. Het is 2013, een album betekent voor de meeste mensen niks meer. Ja, misschien voor tijdschriften en oude mensen. Maar maak je daarvoor muziek? Voor fans betekent een album dit: je favoriete band is al maanden aan het schrijven, en dus niet aan het touren. Dan gaan ze de studio in, maken je lekker met wat stukjes maar niks dat je kan draaien. Het album komt uit, je koopt het meteen de eerste dag. De tweede dag ken je alles uit je hoofd. En dan? Weer maanden wachten op iets nieuws.

Wij maakten vorig jaar een album, precies zoals ik het hierboven beschreef. Een onvergetelijke ervaring. De singles werden lekker opgepikt, hoewel bij we bij single nummer drie wel een remix maakten omdat iedereen de albumversie nu wel kende. Naast singles brachten we ook een clip met een ‘gewoon’ liedje uit. Voor de lol, tussendoor, omdat we mooie beelden hadden. Dat werd een van onze best bekeken video’s op YouTube en live ook een favoriet. De andere liedjes van het album, waar we evenveel van hielden, waar evenveel liefde en energie in zat, bleven een beetje achter. Zelfs fans kennen sommige ‘albumtracks’ niet, omdat het hele concept album ze niks zegt. Spotify? Geen idee. iTunes? Neuh. Cd-speler? Haha. YouTube! Hadden we dan bij alle liedjes clips moeten maken, zoals Marco Borsato in 2004? Natuurlijk, dat op z’n minst. Maar daar gaat het niet om.

Een album is een souvenir. Een pr-moment. Leuk voor muzikanten. Het gaat niet om muziek. En wat willen je fans? Nieuwe liedjes! Niet na maanden, maar wanneer het af is. Dus: maak liedjes. Schrijf iets goeds en neem het mooi op, maar vooral: breng het uit! Sluit jezelf niet op in de studio, laat je niet tegenhouding door de jaarplanning van een label en geef jezelf vrijheid om van je te laten horen wanneer je iets hebt óm te laten horen. ‘Jamaar, ons album is een ervaring, de liedjes horen bijelkaar, de volgorde is belangrijk!’ Fijn, maar ik pik de beste liedjes eruit, zet ze in m’n playlist en die zet ik op shuffle.

Onze plannen zijn op dit moment nog niet zo concreet, maar alleen van dit idee word ik al enthousiast. En dat enthousiasme was afgelopen jaar, toen we na die ene creatieve maand ineens alleen nog maar zaten te wachten of we de playlist haalden, wat vervaagd. Het doet me denken aan vroeger, toen ik iedere week wel een liedje opnam in m’n slaapkamer en het meteen op MySpace zette. Het hoogtepunt van mijn afgelopen week was het moment dat ik een mailtje kreeg van onze zanger met een fantastische demo erin. Het opnemen wordt leuk, het uitbrengen wordt geweldig maar het hoogste hoogtepunt wordt het spelen van een splinternieuw liedje voor een zaal die de hele tekst al kan meezingen. Omdat het al een week op YouTube staat.

Ik kreeg laatst een berichtje van iemand die zei: je moet deze video van band X eens kijken, precies nagemaakt van jullie videodagboeken! Soms is dat irritant, als iemand iets namaakt waar je bloed, zweet en tranen (nouja, wel veel tijd) in hebt gestoken. Maar als het over de videodagboeken van Only Seven Left gaat ben ik niet zo moeilijk. Bands van Nederland: steel ons format, onze stijl, onze alles! Wordt het vast beter van.

Marketing?
Met ruim 1,4 miljoen views en 163 uploads kan ik wel zeggen dat ons YouTube-kanaal redelijk succesvol is. Maar het gaat ons niet eens om de cijfers: we merken dat de videodagboeken vanaf dag 1 veel voor ons doen. Het eerste is al zes jaar oud en het introduceerde de band, de muziek, de gezichten, de karakters. Nog steeds filmen we álles wat we samen doen, en nog steeds maakt het veel reacties los. Ik ken mensen die onze liedjes verschrikkelijk vinden, maar graag de videodagboeken kijken (heb je verder weinig aan natuurlijk, maar het zegt iets). Verklaart wel het dilemma dat ik hier al eens beschreef: de livestukjes zijn standaard het slechtst bekeken in iedere video.

Ik maakte dat eerste videodagboek voor de gein, omdat ik een camera van school kon lenen. Nog steeds zit er niet echt een sterke marketinggedachte achter, hoewel je soms wat gesponsorde kleding of apparatuur ziet langskomen. We maken de video’s voor onszelf. De foto hierboven bewijst dat: we waren bijeen om het nieuwe Indonesië-videodagboek te kijken, mét versgekookte nasi goreng en echte Bintangs van de toko (niet afgebeeld).

Overdreven
Inmiddels zijn er zoals gezegd veel bands die leuke achter-de-schermen-video’s maken, maar om eerlijk te zijn zie ik nog steeds weinig échte kwaliteit (behalve bij Destine, die een tijdje heel consequent een geweldige serie maakten). Onze Indonesië-serie gaat ook ver: we huurden een professionele cameraman in om álles vast te leggen, lieten een speciaal logo ontwerpen, Bjørgen maakte leadermuziek en schrijft de ondertiteling en ik spendeer makkelijk drie volle werkdagen aan de montage. Per aflevering.

Een stukje geschiedenis
Een vaak terugkomende vraag in iedere video is: ‘Waar zijn we nou?’ – een beetje de essentie van het verhaal natuurlijk. Die vraag kom uit de allereerste videoverslagen van een band die ik ooit zag: van de Travoltas, in 2001 ongeveer. Er was inderdaad nog lang geen YouTube, dus hoe ging dat dan? Er was een videoband, met een aantal ongemonteerde stukjes film erop, die via de post van fan naar fan ging. Écht gebeurd. De Travoltas zaten altijd op Hawaï of in Calfornië, of backstage in OCJ De Wissel in Mill, dus dat was hun antwoord op die vraag.

Cash & Carlo
Het meest originele antwoord komt echter van Nils, gitarist bij mijn vorige band Wagtale. Ik vroeg hem op camera: ‘Waar zijn we nou?’ Hij antwoordde bijdehand: ‘Backstage bij Cash & Carlo.’ Een stom spelprogramma op RTL4 waar je als punkrockband natuurlijk nooit terecht komt. Het werd een klassieker dus die hoor je ook nog wel eens terugkomen in de Only Seven Left-videodagboeken, zoals toen we op een hele vroege zaterdagochtend met een kater bij kinderprogramma Zapp Live moesten spelen. Ik vroeg geluidsman Sander: ‘Waar zijn we nou?’ En terwijl hij zei: ‘Backstage bij Cash & Carlo’, keken we elkaar aan en dachten: nou, het scheelt niet veel vandaag! Only Seven Left heeft ook een eigen klassieker geproduceerd: ‘Dit is de mooiste dag van m’n leeeeven!’ En dat is bij ons best vaak.

Ik las vanmorgen op The Verge een boeiend stuk over het einde van Facebook. Althans, er wordt geconstateerd dat Facebook niet meer cool is onder tieners. Het is een ‘real life network’ geworden, met ouders, collega’s en vage kennissen. En terwijl Facebook gaat over opscheppen over je fantastische leven, kun je op Tumblr en Instagram makkelijker delen en er bovendien meerdere identiteiten op na houden. Voor MySpace betekende de massale verhuizing van tieners niet veel goeds, dus ik was meteen benieuwd of deze trend ook zichtbaar is onder onze fans.

(klik voor leesbare versie)

Ik heb al onze sociale netwerken naast elkaar gezet en vergeleken met de cijfers van ongeveer twee jaar geleden. Dat was nét voor een turbulente tijd: onze zanger was net opgestapt en we waren druk met de voorbereidingen van openbare, online audities. De volgorde van links naar rechts staat voor wanneer we met het netwerk begonnen.

Late adopters
Wat mij opviel bij het achterhalen van die startdata, is dat we niet bepaald early adopters lijken te zijn. Voor een band die bekend staat om zijn succesvolle social media-campagnes, vind ik het opmerkelijk dat we nog geen jaar op Instagram zitten en pas sinds augustus 2010 iets op Facebook doen. Dat heeft een reden: wij zijn waar onze fans zijn. Als dat in plaats van Hyves ineens Twitter is, gaan we naar Twitter. Daarnaast hebben we allemaal op alle netwerken ook persoonlijke accounts die al veel langer bestaan dan de band-accounts. In mijn geval vaak uit nieuwsgierigheid (ik heb laatst ook weer een MySpace account gemaakt).

Tumblr-explosie
Het tweede dat meteen opvalt is natuurlijk de enorme staaf van Tumblr. In een jaar meer followers dan we waar dan ook ooit hebben gehad – onvoorstelbaar. Nu zijn we inderdaad trouwe Tumblr-gebruikers, maar het grootste deel van deze volgers hebben we te danken aan een promo-actie van de Tumblr-staff op hun blog en een ‘Spotlight’ op het dashboard van iedere gebruiker. Gaaf aan Tumblr vind ik dat het heel internationaal is en als systeem superlaagdrempelig werkt. Nadeel vind ik dat het soms lijkt of iedereen alleen maar content aan het recyclen is en er weinig wordt uitgedaagd iets nieuws, eigens te posten. Mensen zijn bovendien graag lekker vaag over hun identiteit, zodat je erg weinig te weten komt over je fans. Voor een band als One Direction heeft Tumblr voor een doorbraak in Amerika gezorgd dus dit is zeker een netwerk waar we tijd in blijven steken, maar het is soms lastig inschatten wát onze volgers precies willen zien.

Instagram blijft achter
Op Instagram is het relatief rustig. Nu ben ik zelf niet zo’n fan van de deelbaarheid van Instagram-foto’s, zeker nu de integratie met Twitter verre van ideaal is. Ook op Facebook lijken posts vanuit Instagram eerder op de achtergrond te raken dan foto’s die je direct op Facebook plaatst. Dus gebruiken we Instagram voor het filtertje en komt onze account-link vaak nergens terug. Dat heeft ook een voordeel: het is voor fans best leuk om onderdeel uit te maken van een selecte groep. Ik ben blij dat mijn persoonlijke Instagram-account maar een beperkt aantal volgers heeft (en weinig familie, collega’s, zakenrelaties), want dan durf ik juist wat meer te posten. Content voor de elite.

Cijfers zeggen niet alles
En dan de twee netwerken die niet gegroeid zijn: MySpace en Hyves. Op MySpace hebben we al twee jaar niet ingelogd, op Hyves checken we sporadisch of er nog berichten zijn. En toch, als we puur naar de aantallen kijken, winnen beide netwerken het nog steeds van Twitter, Facebook én YouTube. Dat is dus gelijk de valkuil: alleen naar de cijfers kijken.

Waar vindt de meeste interactie plaats? Op Twitter en Facebook. En welk netwerk heeft ons de afgelopen jaren het meest geholpen in het laten groeien van de fanbase? Zonder twijfel YouTube. Toch hebben we daar nog niet veel abonnees, omdat we pas sinds kort mensen op te roepen zich abonneren. Als je kijkt naar views: dat zijn er ruim 1 miljoen, 400.000 meer dan twee jaar geleden. Op Tumblr hebben we extreem veel volgers, maar die zijn (nog) niet heel actief: met gemiddeld 30 notes per post, reageert dus maar 0,17%.

Groei
Twitter groeit met ruim 1000, YouTube groeit met 1000 en Facebook groeit het hardst met bijna 1500. En dat is ook wat ik merk bij onze fans, los van de cijfers: heel langzaam gaat iedereen van Hyves naar Facebook, Twitter kan er gewoon naast bestaan. En een aantal mensen slaat Facebook over en gaat meteen naar Tumblr. Ik geloof niet dat Facebook dood is, maar ik snap wel de behoefte van jongeren om uit een netwerk te stappen waarop je docenten ook zitten, je ouders alles meelezen en er strenge regels zijn over wat je wel en niet mag posten. En de vraag is of je als band in die sfeer wil zitten – misschien past het creatieve en enigszins grenzeloze van Tumblr daar wel beter bij. En misschien wordt MySpace wel weer helemaal de shit? Ik heb alvast een account.