In onze nieuwe videoclip zit een scène waarin we allevier in superslomo een shotje tequila wegtikken. Dat klinkt op papier al grappig, op YouTube is het ronduit hilarisch. Het samentrekken van mijn tong en wangspieren gecombineerd met het langzaam uitdijen van diverse onderkinnen is behoorlijk fotogeniek, al zeg ik het zelf. Die mening werd door velen gedeeld, maar er was ook een verontwaardigde ouder. Alcohol promoten!! In een video!! Op internet!! Waar allemaal zestienjarigen het ook kunnen zien!!

Of onze walgende gezichten echt goeie promotie voor tequila zijn, kun je je afvragen. Maar ik voel me toch verplicht hier iets te vertellen over de nadelige gevolgen van overmatig alcoholgebruik. Vroeger, toen ik nog jong was, zo jong dat ik in 2014 niet eens meer een biertje zou mogen, dronk ik nog wel eens wijn. Ik was op een feestje in Utrecht en dronk daar zoveel rode wijn, uit een kartonnen pak, dat ik me de rest van de avond nauwelijks kan herinneren. Tot het punt dat we in de Stairway waren, ik het benauwd kreeg en naar buiten rende. Het was hartje winter, er lag een dik pak sneeuw en ik wilde gewoon even liggen. Dan weer een tijdje niks, en toen werd ik wakker van getik tegen m’n arm. Ik lag in de sneeuw voor de Stairway met een grote rode vlek om m’n hoofd heen. Ik keek omhoog en zag twee agenten die met hun voet tegen me aan tikten. ‘Gaat het wel goed?’ Ja echt super, mooiste dag van m’n leven, bedankt voor de interesse. Ik lust nog steeds geen rode wijn.

Nog één kutverhaal dan. Afgelopen oud en nieuw, vele fantastische en minder geweldige alcoholgerelateerde avonturen later, ben ik er achter gekomen dat ik geen hoogtevrees heb als ik dronken ben. Ik was op een feestje in Amsterdam, hoorde via het balkon een nog leuker feestje twee huizen verderop en klom samen met een vriend over die balkons. Ik zwaaide m’n been over de rand, verloor m’n evenwicht en greep me nog net op tijd vast. Ik zag de paniek in de ogen van die vriend en keek toen pas omlaag: een verdiepinkje of vijf denk ik. Domste actie ooit. Op dat andere feestje kwam ik trouwens wel eindelijk een mannelijke mede-Belieber tegen, die net als ik een prachtig Justin Bieber-iPhonehoesje had. Ik ben vergeten z’n naam te vragen, dus als je dit leest, sick he, dat ie nu naar de gevangenis moet??

Meer columns…

Ik wil een bijnaam. Een stoere, grappige, mysterieuze bijnaam. Liefst gebaseerd op een of andere obscure inside joke die alleen je beste vrienden snappen. Waarom heb ik nog geen bijnaam? Omdat je eigen naam al kort genoeg is, zei iemand. Maar ik keek de documentaire over de Jeugd van Tegenwoordig, en Bas Bron heeft wel zes bijnamen met als hoogtepunt De Neger Des Heils. Da’s langer dan Bas.

In mijn band hebben we Hein aka het Slagersmes, Jok/Jokkie/Jokkem/JW/de Jokbeer en Ø aka Bjurgie. En Bram dus. Een paar vrienden (en m’n moeder) noemen me Brammie, wat soort van grappig is omdat ik nogal lang ben. Bramski, ook wel gehoord. En vroeger natuurlijk Bram Boterham (met ham, optioneel). Maar dat is te makkelijk. M’n verkering probeert iedere variant van m’n eigen naam te voorkomen omdat z’n vader ook al Bram heet, dus hij noemt me ‘lief’. M’n Spaanse huisgenoot Sandro vertaalde mijn naam letterlijk naar Bramos el Sabio, maar ook die bleef niet echt hangen. Wie geeft mij een goeie bijnaam? Ik stelde de vraag op Facebook en kwam tot de volgende top 8:

1. Brambo (van Rambo, wel stoer)
2. De Hitmachine (want dat ben ik)
3. Bramos A La Playa (goed te zingen)
4. Bramtastelijk (ben ik na 2 baco)
5. Wizza (als ik ooit ga rappen)
6. Brammstein (ABER JA DOCH!)
7. Sticks & Dicks (erg leuk)
8. Koos Bijnaamloos (tja)

Er is een groot probleem met bijnamen: ze ontstaan. Je kan ze niet verzinnen en zeker niet afdwingen. Ik ken iemand die zichzelf constant in de derde persoon Mr. Big noemt en dat is niet het soort mens dat ik wil zijn (een kutlul). Een bijnaam krijg je. Zo kreeg ik op Twitter ooit ‘die dikke ouwe homo van OSL’, maar dat vond ik aan de lange kant. En iets anders: hoe kom je weer van een bijnaam af? Ik weet nog dat mijn eerste mailadres superswa41@hotmail.com was en ik ben toch wel dankbaar dat die fase snel voorbij was. Misschien is Bram wel gewoon goed. Ik voel me Bram, zie er uit als een Bram en schrijf als een Bram. Fuck bijnamen.

XX
Brambo.

Meer columns…

Ik laat mijn boodschappen bezorgen. Zo, dat is eruit. Een paar maanden geleden had ik zo weinig zin om een broek aan te doen en naar buiten te gaan en zoveel eten en drinken nodig, dat ik mijn lijstje doorgaf aan Albert en hij voor een kleine bijdrage de volgende dag langsreed in z’n paarse wagentje. En dat beviel. Wat decadent!! Hoor ik jullie denken. En soms zie ik het Albert ook denken als ik in m’n onderbroek de deur opendoe zodat hij de volle kratten mijn keuken in kan sjouwen. Maar met z’n allen de auto nemen naar de supermarkt voor een halfje bruin en een pak diepvriesspinazie zou je ook decadent kunnen noemen. En het is fantastisch: na een bezoekje van Albert puilen mijn keukenkastjes uit, kook ik dagenlang verse maaltijden en hoef ik soms drie weken niet naar buiten. En dus geen broek aan.

Voordat dit een advertorial wordt – er gaat ook wel eens wat mis, hoor. Zo bestelde ik de eerste keer per ongeluk 30 in plaats van 3 pakken rijstwafels. Dat was in januari – ik eet sindsdien rijstwafels met kaas, rijstwafels met Nutella, rijstwafels met shoarma, rijstwafels op brood en rijstwafels met rijstwafels – en ik maakte zojuist het dertigste pak open. Toch een beetje een mijlpaal, dus gevierd met een rijstwafel met taart.

Andere nadelen zijn dat je niet je eigen fruit kan uitzoeken (ik ben tegen rechte bananen), dat je op de foto niet goed ziet of je een familieverpakking Duo Penotti of een minipotje bestelt en natuurlijk dat je nooit meer een knappe kassajongen tegenkomt. Maar het bespaart zoveel tijd! En tijd is geld – ik reken mijn tijd graag meteen om naar m’n uurprijs, als een soort (uitstekend) excuus om kutklusjes niet zelf te hoeven doen. Als ik twee uur de badkamer ga schrobben terwijl ik in diezelfde tijd een videoklus van tachtig euro per uur kan doen, kan ik beter meteen een nieuwe badkamer kopen. Bij wijze van spreken dan. Dus als ik niet anderhalf uur door de supermarkt loop te slenteren maar alles lekker laat bezorgen, verdien ik zo 120 euro! In de praktijk lig ik die overgebleven anderhalf uur natuurlijk gewoon op de bank tv te kijken, maar ik vind het dan ook belangrijk een beetje op de hoogte te blijven van wat er in de wereld gebeurt. Zeker als je nooit meer buiten komt.

Meer columns…

De voetstappen kwamen steeds dichterbij. Alle lichten waren uitgevallen dus hij scheen met zijn zaklamp door de keuken. De vloer kraakte, de pudding blubberde van links naar rechts. Hij keek in paniek om zich heen, op zoek naar een betere plek om te schuilen. Omhoog, de airco in? Achter het aanrecht? Maar het was te laat. Twee enorme gele ogen staarden hem aan. Hij voelde de stinkende adem in zijn gezicht. En de wereld stond stil. Letterlijk, want ik had de tv op pauze gezet. Even naar de wc en wat te drinken pakken. Voordeel van het pauzeren: zometeen de reclames kunnen doorspoelen.

Sinds een paar weken heb ik interactieve televisie en ik ben niet vaak ergens zo enthousiast over geweest. Moeilijke grappen terugspoelen, knappe jongens even stilzetten, alle items over voetbal in De Wereld Draait Door skippen, op m’n vrije woensdagmiddag tien afleveringen van de Rijdende Rechter terugkijken – geen probleem. Ik hou van televisie maar ik haat zappen en dan niks kunnen vinden. Bovendien kan ik geen tijden onthouden dus ik mis ik series die ik graag wil zien. Nu niet meer! En er zit een videotheek in met duizenden films in hoge kwaliteit voor een bedrag dat niet opweegt tegen de moeite die het kost om een torrent downloaden, te moeten kijken op een computerscherm en kromme tenen krijgen van een ondertiteling vol verkeerd vertaalde uitdrukkingen. Geen downloads meer voor mij. Ik ben gelukkig met mijn grote witte afstandsbediening.

Ik las dat social media mensen ongelukkig maken, omdat iedereen zijn vrienden online een onrealistisch mooi leven voorschotelt. En dat we van al die korte berichtjes, snelle nieuwtjes en razendsnel gemonteerde video’s een steeds kortere attention span krijgen. Dat geloof ik. Ik hield altijd al van liedjes onder de drie minuten, maar tegenwoordig haak ik al af als ik zie dat een video boven de twee uitkomt. Dat balkje onderin helpt, zodat je kan zien hoe lang je nog moet. Dat zit dus ook bij interactieve televisie. Is deze aflevering van Bakery Boss net begonnen of is de taart al klaar? Gaat deze film nog lang genoeg duren voor een happy end of wordt het een kutavond? Ik hou van dat balkje. Ik zat laatst in de bioscoop een iets te kunstzinnige Franse film uit te zitten en wilde dolgraag even m’n muis bewegen om te zien wanneer ik wakker kon worden.

Ik vind het trouwens bullshit: het internet is volgens mij bij uitstek een plek voor lange, diepgravende stukken. En dat waren m’n 400 woorden alweer.

—

Deze column verscheen eerder in Up Magazine 100.

Meer columns:
20. Frans, je patat is vies
19. Hoe herken je een singer-songwriter?
18. Crisis
17. Robin, Jochem & Casper
16. Bram in Indonesië
15. De vloek van veelzijdigheid
14. Lief 2013
13. Pizza met chocoladesaus
12. De gulden middenweg
11. Dapper
10. Zwaartekracht
9. Met je hart
8. Haters
7. Wie kijkt er nog videoclips?
6. Vooroordelen
5. 140 tekens pure frustratie
4. Shit, dat wil ik ook!
3. Geen bruine M&M’s aub
2. Lekker bezig in de bandbus
1. Muzikale meningsverschillen, ammehoela