Ik kan niet tegen van die films waarin een goed bedoelende hoofdpersoon ten onrechte wordt beschuldigd (van een moord, of van corruptie of van het opeten van het laatste koekje) en vervolgens de hele film bezig is het tegendeel te bewijzen. KWAAD word ik daarvan. Ik had het vroeger ook al met de strips over Pluto, die oranje hond van Mickey Mouse. Had ‘ie weer iets uitgevreten maar terloops ook wat levens gered en zag Mickey alleen maar de ravage in de achtertuin. Bijvoorbeeld hè.

Ik ben zelf als kind ooit vals beschuldigd tijdens een sportdag (toch al niet mijn finest hour). Ik stond in de rij om met een soort plastic handschoen een bal over te gooien (hoera). Ineens komt de vrijwillige begeleidster van deze inspirerende activiteit mijn kant op gestormd en schreeuwt in m’n gezicht: NOEMDE JIJ MIJ EEN KUTWIJF?! NOEMDE JIJ MIJ… etc. Ik had dat hele woord nog nooit gehoord (ik was 8, het waren andere tijden) dus ik wist niet waar ze het over had. Ze bleef volhouden dat ik het had gezegd en ik moest de rij verlaten. Totale verwarring. Onbegrip. Wat was hier gebeurd?! Ik was… (spannend muziekje) Vals Beschuldigd (donderslag).

Nog een jeugdtraumaatje. In de achtste groep at ik voor het eerst bij mijn (tijdelijk) beste vriendje Derrick thuis en we aten patat. Ik kreeg een schep patat en pakte m’n vork om vast wat ruimte te maken voor de kroket. De vader des huizes, die de leiding over het opscheppen had, bulderde: “Wij wachten hier altijd even tot iedereen heeft!!!!” Ik zakte door de grond, zo langs de kelder en de kern van de aarde naar China. Laat die kroket maar.

Goed, het is niet zo dramatisch als ter dood veroordeeld worden voor een moord die je niet hebt gepleegd, maar je snapt dat mijn kinderlijke onschuld daar een aardige optater heeft gekregen. Sindsdien ben ik allergisch voor valse beschuldigingen. Of het nou een van mijn bandleden is die in een interview zegt dat ik het hele oeuvre van Justin Bieber op cd heb (na Believe ben ik afgehaakt) of mijn huisgenoot die beweert dat ik het koffiezetapparaat nooit schoonmaak – ik ontplóf. Waarna ik mezelf gillend probeer te verdedigen zodat ik natuurlijk nog veel verdachter lijk.

Nu speel ik in een bandje, met fans, haters en (de fanatiekste haters) ex-fans. Die beschuldigen me er wel eens van arrogant te zijn. Hm. Arrogant. Dat is als je denkt dat je beter bent dan de rest. Ik dacht er eens over na en merkte dat het me raakte. Ben ik dat? Denk ik dat? Ik ben toch niet arrogant? Ik denk helemaal niet dat ik beter ben. Ik bén gewoon net ietsje beter.

Kutwijf.

Meer columns…