Ik kan niet tegen van die films waarin een goed bedoelende hoofdpersoon ten onrechte wordt beschuldigd (van een moord, of van corruptie of van het opeten van het laatste koekje) en vervolgens de hele film bezig is het tegendeel te bewijzen. KWAAD word ik daarvan. Ik had het vroeger ook al met de strips over Pluto, die oranje hond van Mickey Mouse. Had ‘ie weer iets uitgevreten maar terloops ook wat levens gered en zag Mickey alleen maar de ravage in de achtertuin. Bijvoorbeeld hè.

Ik ben zelf als kind ooit vals beschuldigd tijdens een sportdag (toch al niet mijn finest hour). Ik stond in de rij om met een soort plastic handschoen een bal over te gooien (hoera). Ineens komt de vrijwillige begeleidster van deze inspirerende activiteit mijn kant op gestormd en schreeuwt in m’n gezicht: NOEMDE JIJ MIJ EEN KUTWIJF?! NOEMDE JIJ MIJ… etc. Ik had dat hele woord nog nooit gehoord (ik was 8, het waren andere tijden) dus ik wist niet waar ze het over had. Ze bleef volhouden dat ik het had gezegd en ik moest de rij verlaten. Totale verwarring. Onbegrip. Wat was hier gebeurd?! Ik was… (spannend muziekje) Vals Beschuldigd (donderslag).

Nog een jeugdtraumaatje. In de achtste groep at ik voor het eerst bij mijn (tijdelijk) beste vriendje Derrick thuis en we aten patat. Ik kreeg een schep patat en pakte m’n vork om vast wat ruimte te maken voor de kroket. De vader des huizes, die de leiding over het opscheppen had, bulderde: “Wij wachten hier altijd even tot iedereen heeft!!!!” Ik zakte door de grond, zo langs de kelder en de kern van de aarde naar China. Laat die kroket maar.

Goed, het is niet zo dramatisch als ter dood veroordeeld worden voor een moord die je niet hebt gepleegd, maar je snapt dat mijn kinderlijke onschuld daar een aardige optater heeft gekregen. Sindsdien ben ik allergisch voor valse beschuldigingen. Of het nou een van mijn bandleden is die in een interview zegt dat ik het hele oeuvre van Justin Bieber op cd heb (na Believe ben ik afgehaakt) of mijn huisgenoot die beweert dat ik het koffiezetapparaat nooit schoonmaak – ik ontplóf. Waarna ik mezelf gillend probeer te verdedigen zodat ik natuurlijk nog veel verdachter lijk.

Nu speel ik in een bandje, met fans, haters en (de fanatiekste haters) ex-fans. Die beschuldigen me er wel eens van arrogant te zijn. Hm. Arrogant. Dat is als je denkt dat je beter bent dan de rest. Ik dacht er eens over na en merkte dat het me raakte. Ben ik dat? Denk ik dat? Ik ben toch niet arrogant? Ik denk helemaal niet dat ik beter ben. Ik bén gewoon net ietsje beter.

Kutwijf.

Meer columns…

Klavojou! Dat roept mevrouw Frans van Snackshop Frans zodra je bestelling in een witte plastic zak klaar staat op de toonbank. Iedereen in de snackbar kijkt op want niemand weet wie ze bedoelt. Snackshop Frans zit tegenover mijn huis en dat is wel handig maar niet goed. De patat van Frans is namelijk niet te vreten. Je vraagt je af wat er valt te verpesten aan patat, maar ze zijn te slap, te bleek, te taai, te flauw. Na drie frietjes voelt het alsof ik drie bakstenen heb ingeslikt. Toch ga ik steeds weer terug naar Frans, omdat ik blijf hopen dat ze het recept misschien hebben verbeterd. Tevergeefs, want niemand durft meneer en mevrouw Frans recht in de ogen te kijken en de waarheid te vertellen over hun patatten. Hoe moeten ze er dan ooit achter komen? Heel Hilversum weet het, behalve Frans zelf. Dat is een beetje zielig. Ik was laatst uit eten met een vriend en het eten was mwoah. We lieten de helft liggen maar toen de ober vroeg of het had gesmaakt, lachten we allebei vriendelijk van jahoor. Waarom? Waarom zeiden we niet: nee, het was vies, schotel dit alsjeblieft nooit meer iemand voor! Zolang niemand klaagt, zal de kok het blijven koken. Ik geloof niet dat in een bandje spelen helemaal vergelijkbaar is met patat bakken, maar deze situatie moet veel muzikanten bekend voorkomen: het bandje dat voor ons speelde komt het podium af en de drummer vraagt, zweterig en nog wildenthousiast van de adrenaline, wat ik ervan vond. En ik vond het niet zo denderend. Zeg ik dat? Dat zou ongezellig zijn. Ik antwoord: ‘jaaaa, ging het goed?’. Ik geloof ook niet dat de drummer het écht wilde weten. Vlak na een optreden heb je geen zin in gezeik. Maar het is wel nuttig om te weten. Kan de show beter, was de setlist verkeerd, klonk de snare kut, was de lichtshow niet te doen? Er is natuurlijk een goeie manier om kritiek te brengen, en een geschikt moment. En mijn band is geen snackbar die serveert wat de meeste mensen lekker vinden. Maar ik zou me ook klote voelen als de hele zaal heeft gezien dat er een stukje spinazie op m’n voortand zat, en niemand me dat even vertelt. Dus zeg het maar. Dan ga ik een mooie, opbouwende patatbrief schrijven aan Frans.

—

Deze column verscheen eerder in Up Magazine 99.

Meer columns:
– Hoe herken je een singer-songwriter?
– Crisis
– Robin, Jochem & Casper
– Bram in Indonesië
– De vloek van veelzijdigheid
– Lief 2013
– Pizza met chocoladesaus
– De gulden middenweg
– Dapper
– Zwaartekracht
– Met je hart
– Haters
– Wie kijkt er nog videoclips?
– Vooroordelen
– 140 tekens pure frustratie
– Shit, dat wil ik ook!
– Geen bruine M&M’s aub
– Lekker bezig in de bandbus
– Muzikale meningsverschillen, ammehoela