Was ik maar dj geworden, dacht ik ineens. Ik zou een puike dj zijn denk ik. Ik ben leuk met techniek, heb een prima ritmegevoel en m’n haar zit goed. Shit, wat zou dat veel gesjouw schelen. Nooit meer een drumstel uit de hoezen halen, ieder schroefje aandraaien, elke trommel soundchecken. Je komt aan met je usb-stick, de draaitafels staan al klaar en hup, knallen maar. Je hoeft ook geen liedjes te schrijven, nooit te repeteren, geen ruzie te maken met je bandleden en in plaats van een gammele bandbus neem je gewoon het vliegtuig.

Er is maar één probleem met dj zijn: de bandfoto. Of nouja, dat is dan dus geen bandfoto maar een dj-foto. Daar gaat het eigenlijk al mis. Want wat moet er op die foto, om te laten zien dat je een dj bent en geen volkszanger? Een koptelefoon. Eventueel nog met draaitafel erbij. En natuurlijk een te grote zonnebril, een glimmend wit v-halsje en een snel vervoersmiddel met tribalstickers. Dj-zijn lijkt enorm goed samen te gaan met een compleet gebrek aan smaak.

Die koptelefoon doet denken aan bands die met hun instrumenten op de foto gaan. En dan bedoel ik dus geen livefoto’s, maar echt geposeerd, op een van te voren uitgezochte locatie, of nog erger: een studio, in je mooiste kloffie, stoer in de camera kijkend, met je gitaar nonchalant over je schouder. Zieligste is dan als de drummer alleen een paar stokjes mocht meenemen, of alleen z’n favoriete trommel. Ok ja, duidelijk, jullie zijn een band en spelen op echte instrumenten. Of, als het een akoestische gitaar is, liefst nog in koffer, dan ben je een singer-songwriter. En ja, je bent een dj dus je gebruikt een koptelefoon. Ik zou graag eens een bandfoto maken met alle randapparatuur erop. De drummer volgehangen met microfoonkabels, de gitarist ingewikkeld met tape, de bassist een handje vol plectrums, de zanger trots op de koelkast uit de kleedkamer – nouja, u snapt ‘m.

Persfoto’s zijn voor veel artiesten een noodzakelijk kwaad. En dat is te zien. Hardcorebands kijken te boos (blader deze Up maar eens door) en Frans Bauer kijkt altijd veel te gewoongebleven, met witte achtergrond en krulletters. Bovendien kijkt er op groepsfoto’s altijd wel één bandlid als een zwakzinnige. Daar krijg je dan weer ruzie over en als drummer (achteraan in het halfduister, beetje onscherp) heb je dan heus niet veel in te brengen. Was ik maar dj geworden. Koptelefoon op en twee handjes in de luuhuuuucht!

—

Deze column verscheen eerder in Up Magazine 102.

Meer columns:
22. Tijd = geld = rijstwafels
21. Ik en mijn afstandsbediening
20. Frans, je patat is vies
19. Hoe herken je een singer-songwriter?
18. Crisis
17. Robin, Jochem & Casper
16. Bram in Indonesië
15. De vloek van veelzijdigheid
14. Lief 2013
13. Pizza met chocoladesaus
12. De gulden middenweg
11. Dapper
10. Zwaartekracht
9. Met je hart
8. Haters
7. Wie kijkt er nog videoclips?
6. Vooroordelen
5. 140 tekens pure frustratie
4. Shit, dat wil ik ook!
3. Geen bruine M&M’s aub
2. Lekker bezig in de bandbus
1. Muzikale meningsverschillen, ammehoela